راهنمایی های والدین برای کمک به کودکان

مقابله با مرگ هرگز آسان نیست. به عنوان یک بزرگسال، ما هم تحت تاثیر مصیبت ها قرار می گیریم. و بدون شک این مسئله برای کودکان نیز دشوار است.
اگرچه می دانیم که این یک بخش اجتناب ناپذیر از زندگی است، صحبت کردن در مورد مرگ چیزی است که اکثر ما در انجام آن خوب نیستیم . طبیعی است چون موضوع بسیار دردناکی است.
همانطور که بسیاری از ما می دانیم، مرگ از جهات مختلفی رخ می دهد. ممکن است ناگهانی، قابل پیش بینی یا تصادفی باشد.
در ادامه به بررسی چند باید و نباید هنگام مطرح کردن مسئله مرگ با کودکان می پردازیم.

بایدها:

 حقیقت را بگویید. بیان حقیقت، توضیحی است برای اشک و اندوه و عزاداری که در شما دیده می شود. بیان احساسات  می تواند به فرزند شما در یادگیری نحوه سوگواری کمک کند.
برای انواع واکنش های عاطفی آماده باشید. هرچه به بیان حقیقت نزدیک تر شوید، طبیعی است که فرزند شما ناراحت شده و شاید حتی حالت پرخاشگر به خودش بگیرد. واکنش های عاطفی فرزندتان را بپذیرید. به او زمان بدهید تا با حقیقت کنار بیاید.

حتماً از کلمات مرده یا فوت شده استفاده کنید. بسیاری از افراد، تصور میکنند استفاده از کلمات مرده یا فوت شده درست نیست. و ترجیح می دهند از عباراتی مانند: درگذشت، فقید، و … استفاده کنند.  اما تحقیقات نشان می دهد که استفاده از کلمات واقع گرایانه برای توصیف مرگ به روند التیام اندوه کمک می کند.

اطلاعات را به تدریج منتقل کنید. بهتر است متناسب با فهم کودک به او اطلاعات بدهید. سوالاتی که کودک از شما می پرسد، بهترین راهنما برای فهمیدن میزان آمادگی اوست.

راحت بگویید: “من نمی دانم”. داشتن همه پاسخ ها اصلا آسان نیست، خصوصاً در زمان چنین مصیبتی. بهتر است که به فرزند خود بگویید که شما ممکن است در مورد برخی از مواردی آگاهی نداشته باشید مانند “پدر بزرگ چگونه مرد؟”  و …

گریه کردن. با هم گریه کنید. گریه، سالم و شفابخش است.
به فرزندتان اجازه دهید در مراسم شرکت کند. بگذارید کودکان لباس مورد علاقه خود را انتخاب کنند، عکس برای یادبود، یک ترانه یا خواندن دعا. این کار به او کمک می کند تا کنترل بهتری نسبت به احساسات خود داشته باشد.
بگذارید فرزندتان به روش خودش غمگین شود. به فرزندتان اجازه دهید در مورد مرگ فکر کنند. همچنین طبیعی است که کودک در این زمان خود را منزوی کند. طبیعی است که اندوه کودکان متفاوت باشد. هیچ راه منطقی برای ابراز غم و اندوه وجود ندارد.
فرزند خود را برای آنچه در خانه یا تشییع جنازه مشاهده خواهد کرد، آماده کنید. به بچه ها بگویید که آنها چه خواهند دید، چه کسی در آنجا حضور خواهند داشت و چه کارهایی ممکن است انجام می شود.

 فرزند خود را برای آینده بدون عزیزی که از دست رفته آماده کنید. در مورد اینکه چگونه جشن های تولد، سالگردها، تعطیلات و لحظات خاص دیگر را بدون عزیز از دست رفته برگزار خواهند کرد، صحبت کنید. از فرزند خود بخواهید که در برنامه ریزی های آینده به شما کمک کند.

اغلب در مورد افکار و احساسات صحبت کنید. این احتمال وجود دارد که شما برای روزها، هفته ها و ماه های بعدی، تمایل به موضوع مرگ داشته باشید. از آنجا که عزاداری یک فرآیند است، برای بحث های احتمالی در دسترس باشید.

 به یاد داشته باشید که از خود مراقبت کنید. ما به عنوان والدین، ​​در این مدت، گاهی مراقبت از خود را فراموش می کنیم. کودکان آنچه را می بینند، می آموزند. بنابراین در این زمان حساس، الگویی برای مراقبت از خود باشید.

نبایدها:

غم و اندوه خود را از فرزند خود پنهان نکنید. دیدن غم و اندوه شما هنگام مرگ عزیزان، باعث می شود کودک بداند که گریه کردن و احساس غم و اندوه طبیعی است.
از به اشتراک گذاشتن خاطرات خود نترسید. بعضی اوقات والدین از صحبت کردن در مورد شخصی که فوت کرده احساس ترس دارند و فکر می کنند باعث درد دیگران خواهد شد. تحقیقات نشان می دهد که زنده کردن و به اشتراک گذاشتن خاطرات، به بهبودی و التیام اشخاص کمک می کند.
به خاطر احساس درماندگی یا ناراحتی با کودک خود قطع رابطه نکنید. گاهی اوقات یک نگاه آگاهانه می تواند یک ارتباط قدرتمند باشد. حتی لمس یا آغوش گرفتن می تواند آرامش زیادی ایجاد کند.
وقتی کودک شما وارد جمع شد، موضوع بحث را تغییر ندهید. با این کار، شکلی تابو مانند به مرگ می دهید. درعوض، هنگام حضور کودک، فرمول و سطح اطلاعات خود را تنظیم کنید.
کارهای روزمره خود را تغییر ندهید. کودکان به قوام نیاز دارند. تا حد ممکن سعی کنید مشتاق باشید. کارهای روزمره معمول خود را در خانه و محل کار انجام دهید. همچنین  سعی کنید کودک شما همچنان در فعالیت های معمول خود مانند مدرسه و رویدادهای اجتماعی شرکت کند.
فکر نکنید مرگ به معنی فراموش کردن خنده است. خنده یک ابزار درمانی عالی است.  خندیدن در مورد خاطرات یا لحظاتی که با عزیز دوست از دست رفته خود داشته اید، نشانگر اهمیت حضور او در زندگی شما است.
محدودیت زمانی برای ناراحتی خود با فرزندتان قرار ندهید. همه به روش خود غمگین می شوند زمان لازم است تا با هرکس با توجه به شرایط مخصوص بخود، با مرگ کنار بیاید. اگر به حمایت بیشتری نیاز دارید، به مدرسه، پزشک مراجعه کنید. همچنین می توان از متخصص و روان درمانی کمک بگیرید.